Όσα μας διδάσκει η κεραμική τέχνη για τη ζωή
Η τέχνη έχει τη δύναμη να μας συνδέει με τον εαυτό μας. Η κεραμική, με την άμεση επαφή που προσφέρει με το υλικό και την αφοσίωση που απαιτεί, ξεπερνά την αισθητική δημιουργία. Γίνεται μια μορφή προσωπικής πρακτικής, ένας καθρέφτης της ζωής και των σχέσεών μας, μια πηγή σοφίας που ξεδιπλώνεται μέσα από την ίδια τη διαδικασία.
Καθώς τα χέρια βυθίζονται στον πηλό και τον πλάθουν, ο νους μαλακώνει. Αναδύονται σκέψεις, συναισθήματα, αντιστάσεις. Μαζί τους έρχονται και πολύτιμα μαθήματα, που ισχύουν όχι μόνο στην τέχνη, αλλά και στην καθημερινότητα.
Αποδοχή της ατέλειας
Στον κόσμο της κεραμικής δεν υπάρχει απόλυτη συμμετρία ούτε ιδανική φόρμα. Ακόμα και τα πιο φαινομενικά τέλεια αντικείμενα έχουν μικρές ανωμαλίες, αδιόρατες ασυμμετρίες που τα κάνουν ξεχωριστά. Μαθαίνουμε έτσι να αγαπάμε τις ατέλειες, όχι μόνο των δημιουργιών μας αλλά και του εαυτού μας. Να τις βλέπουμε όχι ως σφάλματα, αλλά ως στίγματα αυθεντικότητας και προσωπικού αποτυπώματος. Αν ψάχνεις το τέλειο, δες κάτι που έφτιαξε μια μηχανή. Αν ψάχνεις όμως το αυθεντικό, αναζήτησε το ψεγάδι της ανθρώπινης δημιουργίας.
Καλλιέργεια υπομονής
Η δημιουργία ενός κεραμικού αντικειμένου είναι διαδικασία αργή και απαιτητική. Ο πηλός χρειάζεται χρόνο να στεγνώσει, η κάθε λεπτομέρεια φροντίδα και προσήλωση. Η υπομονή γίνεται απαραίτητο εφόδιο, που μας μαθαίνει να ακούμε τον ρυθμό του υλικού, να μην βιαζόμαστε, να εμπιστευόμαστε τη σταδιακή εξέλιξη των πραγμάτων. Όπως και στη φύση, έτσι και στην τέχνη, μαθαίνουμε να σεβόμαστε τους ρυθμούς, να μην βιάζουμε το αποτέλεσμα, να επιτρέπουμε στο χρόνο να ξεδιπλωθεί.
Ευελιξία και προσαρμογή
Συχνά ξεκινά κανείς με ένα σχέδιο στο μυαλό ή στο χαρτί. Κι όμως, στην πορεία, το υλικό οδηγεί αλλού. Οι γραμμές αλλάζουν, η μορφή διαφοροποιείται, το αποτέλεσμα ξεφεύγει από το αρχικό πλάνο. Μαθαίνουμε έτσι να αφήνουμε χώρο στο απρόβλεπτο, να προσαρμοζόμαστε, να μην προσκολλούμαστε στο τέλειο ή στο προγραμματισμένο. Αυτή η ικανότητα, να αφουγκράζεσαι και να συνδημιουργείς με ό,τι προκύπτει, είναι απαραίτητη και στην τέχνη και στην ηγεσία.
Αποδοχή της αποτυχίας
Στην κεραμική, η αποτυχία είναι αναπόφευκτη. Υπάρχουν φορές που το έργο ραγίζει ή σπάει μέσα στο καμίνι, όταν το ψήσιμο δεν πάει όπως αναμενόταν. Άλλες φορές το χρώμα δεν αποδίδεται όπως φανταζόσουν, παρά τις δοκιμασμένες συνταγές. Κάθε τέτοια απογοήτευση είναι και ένα μάθημα. Όποιος δημιουργεί, χρειάζεται να μάθει να αποδέχεται την αποτυχία ως μέρος της πορείας, όχι ως εμπόδιο. Εκεί ακριβώς χτίζεται η εσωτερική ανθεκτικότητα.
Η τέχνη δεν μάς προσφέρει μόνο ομορφιά. Γίνεται χώρος παρατήρησης, άσκησης, πειραματισμού και στοχασμού. Μας μαθαίνει να ακούμε, να αποδεχόμαστε, να περιμένουμε, να αποτυγχάνουμε και να συνεχίζουμε. Είναι ένας δρόμος προς την εσωτερική εξέλιξη, όχι στη θεωρία, αλλά στην πράξη.
